"ไป ๆ ๆ กับพวกเรา ชาวอีเดอเนีย~" เสียงร้องเพลงอันแสบแก้วหูดังไปทั่วป่าเสียงเพลง ใช่สิ ก็มันป่าเสียงเพลงนี่นา ลูกาฟองค์โยกตัวไปมาอยู่บนหลังของเครซี่คุง เจ้าซ้ายและเจ้าขวานกฮูกแคระนั่งเกาะอยู่บนเขาของเครซี่พร้อมกับเอาขนปีกอุดหูไว้ ลิตเติ้ลนอนเล่นอยู่ในกระเป๋าใส่สัมภาระติดอานที่พาดอยู่บนหลังของเครซี่คุง มันกำลังนอนหลับสบายใจเชียว
หลังจากฤดูหนาวค่อยๆ มะลายหายไปก็เริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ เสียงนกร้องขับขานต้อนรับชีวิตใหม่ แสงแดดเริ่มแรงกล้าขึ้น แต่เหล่าไม้ใหญ่ก็ช่วยกันแผ่กิ่งก้านสาขาเป็นร่มเงาให้ลูกาฟองค์
"ถ้าข้าตาย เขาจะมาปลูกข้าไว้ในป่าเสียงเพลงไหมนะ" ชายหนุ่มหัวเราะร่าพร้อมกับกระโดดลงจากหลังของเครซี่ เขาเดินสำรวจรอบๆ หาเป้าหมายของการวาดรูปในครั้งนี้ นั่นไง! กล้วยไม้ดินมรกต สีเขียวโปร่งแสงของมันช่างดึงดูและน่าหลงใหล ลูกาฟองค์ไม่รอช้ารีบสาวเท้าไปหยิบอุปกรณ์ที่อยู่ในกระป๋าสัมภาระบนตัวเครซี่มาอย่างกระตือรือร้น แต่แล้วอะไรบางอย่างก็พุ่งเข้าชนลูกาฟองค์อย่างรวดเร็วปานสายลม เครซี่เห่า(?) เจ้าซ้ายและขวากระพือปีกด้วยความตกใจ ลิตเติ้ลตื่นขึ้นมานั่งบนหลังเครซี่แล้วเริ่มเลียขนตัวเอง... มันอะไรกัน ลูกาฟองค์มองไปรอบๆ ไม่พบอะไรนอกจากใบไม้ไหวๆ แต่เดี๋ยวนะ นั่นมันรอยเท้าเหมือนจะรอยเท้าคนแต่ไม่ใช่ซะทีเดียว มันดูเรียวยาวกว่า มีรอยเล็บจิกลงไปในพื้นดินเหนียวด้วย เขาเริ่มสำรวจความเปลี่ยนแลโดยรอบซึ่งเป็นศูนย์ จากนั้นเขาก็หันมาสำรวจตัวเอง นั่นไง!
ทองคำของเขาหายไปก้อนนึง"เจ้าหัวขโมย!" ลูกาฟองค์ส่งเสียงเกรี้ยวกราดแล้วเดินไปหาสัตว์เลี้ยงของเขา "ลิตเติ้ล! เจ้านำทางที" เขาออกคำสั่งน้ำเสียงจริงจัง ลิตเติ้ลฟุทไม่รอช้า มันรีบกระโดดเข้าไปดมกลิ่นรอยเท้าแล้ววิ่งนำทางไปทันที ลูกาฟองค์กระโดดขี่หลังเครซี่ตามไปอย่างรวดเร็ว
"พวกท่านน่ะขอรับ ขอทางหน่อยได้ไหมนี่" ลูกาฟองค์บ่นพึมพำขณะที่กิ่งก้านใบไม้ตีเข้ามาที่ลำตัวและใบหน้าของเขา จริงแล้วจะโทษต้นไม้ก็ไม่ได้เพราะเครซี่ชอบวิ่งเข้าไปในพุ่มไม้เองแทนที่จะวิ่งในพื้นที่โล่ง
"เครซี่! ไปวิ่งทางโล่งสิขอรับ..อี๊ยยย" ลูกาฟองค์หยิบใบไม้ที่หลุดเข้าไปในปากออกมาเป็นกำ และแล้วพวกเขาก็มาหยุดอยู่ริมธาร ลิตเติ้ลหันมามองเครซี่พร้อมกับทำเสียงขู่ใส่จนเครซี่ต้องสงบเสงี่ยมแล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย ใช่แล้ว มันทำให้ลูกาฟองค์ลื่นตกจากหลังของอสูรพฤกษาอย่างรวดเร็ว เขาคล้านไปสมทบกับลิตเติ้ลที่อยู่ตรงแนวพุ่มไม้
"ท่านแม่ทัพ ท่านพอเบาะแสอะไรเหรอท่าน" ลูกาฟองค์กระซิบกระซาบ ลิตเติ้ลหันมามองแบบแมวงงก่อนจะร้อง
"เหมียว" แล้วเชิดหน้าเอาหัวแหวกพุ่มไม้ ลูกาฟองค์ถอนหายใจก่อนจะทำตาม
ผู้เสียหายแหวกพุ่มไม้ออกแล้วมองทะลุไปยังอีกฟากของลำธาร ตรงนั้นมีกระท่อมเล็กๆ จริงๆ แล้วมันไม่น่าเรียกว่ากระท่อม น่าจะเรียกว่าเศษไม้เรียงตัว หรืออะไรที่แบบว่าย่ำแย่...คอกสัตว์ที่ร้านของเขายังสวยกว่าหลายสิบเท่า
"เอาล่ะ นั่นมันเรดรันเนอร์สินะ" ลูกาฟองค์กล่าว...ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ลิตเติ้ลที่โผล่หัวออกมาข้างๆ หายตัวไป ลูกาฟองค์มุดกลับไปที่เดิมแล้วพบว่าเครซี่กำลังใช้ขาหน้าตะปบและเลียลิตเติ้ลเล่นอย่างเพลิดเพลิน
"เครซี่ ปล่อยลิตเติ้ลนะ" ลูกาฟองค์เอ็ดเบาๆ มันทำตามโดยการปล่อยลิตเติ้ลออกไปและส่งสายตาอาลัยอาวร ลิตเติ้ลที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลางสบัดตัวอย่างแรงเพื่อเอาคราบน้ำลายออกจนขนฟูฟ่องแล้วเดินกลับมาทำหน้าที่ต่อ
"เหมียว" มันส่งเสียงร้องบอกถึงการพร้อมกลับมาทำหน้าที่
"ดีมากเครซี่...เอาล่ะลิตเติ้ล เจ้านี่มันหัวขโมยเรดรันเนอร์ ไม่ได้ร้ายกาจหรือดุร้าย แต่มันกะล่อน เจ้าเล่ห์ แถมยังว่องไวปานสายลม" เขาหันมองลิตเติ้ลที่หรี่ตามองมาที่เขา
"เฮ้...อย่ามองข้าแบบนั้น ข้าไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นนะ..ถ้ากะล่อนก็มีบ้างนิดหน่อย" เขายักไหล่
"เอาล่ะๆ เรามาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่านะ เราบุกเข้าไปจับมันตอนนี้ไม่ได้ หมายถึงตรงๆ ไม่ได้ มันจะวิ่งหนี..วิ่งหนีน่ะเข้าใจไหม มันวิ่ง เร็วมากกกกกก" เขาพยายามอธิบายให้บรรดาสัตว์เลี้ยงของเขาฟังพร้อมกับท่าทางประกอบ "เพราะฉะนั้นเราต้องมีแผน เราจะหาอะไรสนุๆ เล่นกัน" ว่าแล้วเครซี่ก็ตรงเข้ามาเลียใบหน้าซีกซ้ายของลูกาฟองค์ไปทั้งแถบ
"ไม่ใช่เล่นแบบนั้นเครซี่...แหวะ" เขาพูดหน้าไร้อารมณ์สุดๆ
หลังจากระดมความคิดของมนุษย์ แมว อสูร และนกฮูกแฝดสองตัว พวกเขาก็ได้แผนการ ร้อยเล่ห์เสน่ห์แมว โดยการให้ลิตเติ้ลห้อยมูนสโตนไปล่อ ทำทีเป็นแมวน้อยหลงทางในป่าใหญ่เดินไปเจอบ้านพักของเจ้าเรดรันเนอร์ โดยทางลูกาฟองค์และเครซี่จะลอบไปทางด้านหลังเพื่อเข้าไปในกระท่อมหยิบทองคำของเขาคืนมา แล้วทำการรวบตัวเจ้าหัวขโมยไว้ด้วยเชือก และทุกอย่างก็จบลงอย่างสวยงาม...
ทั้งหมดนั้นคือความคิดที่วางไว้ แต่ตอนนี้ได้เวลาลุยจริงแล้ว ลิตเติ้ลห้อยมูนสโตนไว้ที่คอ มันทำตัวมอมแมมสุดๆ ด้วยการเอาตัวไปคลุกกับดิน ซึ่งลูกาฟองค์สาบานได้เลยว่าจะต้องจับทุกตัวอาบน้ำเมื่อกลับไปถึงบ้าน ถึงแม้ว่าการอาบน้ำให้เจ้าพวกนี้จะเป็นวันบ้านแตกก็ตาม... เจ้าแมวดำเดินโซซัดโซเซข้ามลำธารไปแล้ว ขณะที่มนุษย์กับอสูรอ้อมไปทางด้านหลังอย่างเงียบๆ ลูกาฟองค์ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ข้างๆ กระท่อมเศษไม้เรียงตัว เขากำลังจับตาดูแมวสุดที่รักอันใสซื่อ ไร้เดียงสาของเขา มันเดินโซวัดโซเซมาหยุดอยู่หน้าลานดินเล็กๆ หน้ากระท่อมของเรดรันเนอร์ เจ้าหัวขโมยตกใจนิดหน่อยแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ มันกำลังยุ่งอยู่กับการจัดของที่ขโมยมาได้ใส่หีบแล้วเอาเข้าไปเก็บไว้ในกระท่อมก่อนจะออกมาย่างปลา
มันยังไม่เห็นมูนสโตน... ลูกาฟองค์เอ่อยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแล้วส่งสัญญาณให้ลิตเติ้ลเป็นท่าทางภาษามือ ลิตเติ้ลเข้าใจ มันเหล่ตามองมาทางเขาแล้วสบัดหางไปมาเป็นรูปตัว O หมายความว่าเข้าใจแจ่มแจ้ง
ลิตเติ้ลส่งเสียงร้องครวญครางเพื่อเรียกร้องความสนใจพร้อมกับนอนหงายเอาอุ้งเท้าหน้าขยับมูนสโตนให้ต้องแสงแดดส่องแสงประกายระยิบระยับ มันได้ผล เจ้าหัวขโมยนั่นจ้องมนูสโตนที่อยู่บนคอของลิตเติ้ลตาเป็นมัน แต่ลิตเติ้ลก็ฉลาดพอที่จะพลิกตัวกลับในท่าเตรียมพร้อมหากเรดรันเนอร์พุ่งเข้าโจมตี มันขยับห่างเล็กน้อยทำเป็นหวาดกลัว เรดรันเนอร์ท่าทางจะคิดว่าลิตเติ้ลเป็นแมวขี้กลัวจริงๆ มันมองซ้ายมองขวาแล้วเดินไปหยิบปลาที่เพิ่งย่างสุกมาวางว้ให้ลิตเติ้ล มันกำลังพยายามเอาใจลิตเติ้ลให้ไว้ใจมันแล้วเอามูนสโตนมาจากคอของแมวผู้น่าสงสาร แต่ยังเร็วไปหลายขุมนัก ลิตเติ้ลทำเป็นดมแล้วเอาลิ้นแตะเนื้อปลาพร้อมกับร้องออกมาอย่างน่าสงสารสุดๆ ...มันร้อน ใช่แล้วปลามันร้อนเกินไป หัวขโมยทำหน้างงก่อนตัวสินใจค่อยๆ เลาะเนื้อปลาออกมาทีละชิ้นและเป่าให้หายร้อน มันพยายามสุดๆ แต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้ลิตเติ้ลเข้าใกล้มันได้มากพอ ลูกาฟองค์ผู้ดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ส่ายหน้าให้กับมารยาของแมว เพราะลิตเติ้ลไม่กินปลา มันกินแต่ฟักทอง
เจ้าแมวเริ่มงอแง มันร้องเสียงดังน่ารำคาญ แน่นอนว่าเรียกร้องความสนใจ และเป็นสัญญาณบอกให้อีกฝ่ายเริ่มปฏิบัติการ ลูกาฟองค์ไม่รอช้า เขาสั่งให้เครซี่ไปรออยู่ด้านนอกขณะที่ตัวเองค่อยๆ ย่องเข้าไปในกระท่อมเล็กๆๆๆๆๆๆ เหลือเกิน... เขามองไปรอบๆ ในบ้านอันมือดสลัว ภายในนั้นมีของสีสันแวววาวมากมาย ท่าทางมันจะแพ้ของที่ดูมีค่า ทั้งเครื่องทองเหลือง เข็มกลัด แว่วกรอบทอง และนั่น หีบไม้ใบเล็กๆ ที่เขาเห็น ลูกาฟองค์รีบเดินไปเปิดมองออกและเขาก็พบกับแร่มากมาย แร่ทองก้อนนี้ของเขา ชายหนุ่มรีบหยิบใส่กระเป๋าทันที และแร่อื่นๆ เพชร อเล็กซานไดรซ์ มรตก เพชรสีชมพู! ช่างเป็นหัวขโมยที่ตาถึงจริงๆ ลูกาฟองค์โกยทุกอย่างใส่ถุงผ้าแล้วมัดปากถุงอย่างแน่นหนาแล้วมองหาเชือก เขาเจอมันแขวนอยู่ในกระท่อมมัดมันให้เป็นบ่วงแล้วเดินย่องออกไปจากกระท่อม เดินเขาไปด้านหลังของเรดรันเนอร์ที่กำลังจะคว้ามูนสโตนจากคอของลิตเติ้ล
"เหมียววววววววววว" ลิตเติ้ลมองลูกาฟองค์ที่ย่องมาทางด้านหลังของหัวขโมยด้วงดวงตากลมโตอันสดใส เขากำลังจะคล้องห่วงใส่เจ้าหัวขโมยตัวแสบ ใกล้ได้แล้ว...อีกนิด
"คร่าาาาาา!" เรดรันเนอร์ไหวตัวทัน มันหันมามองลูกาฟองค์พร้อมกับร้องคำรามเสียงดังด้วยความตกใจ ลูกาฟองค์เองก็ตกใจ แทนที่จะรีบคล้องห่วงแต่กลับกระโดดถีบเรดรันเนอร์ออกไปด้วยความตกใจ
ทันทีที่ได้สติเจ้าหัวขโมยก็รีบวิง่หนีไปอย่างรวดเร็ว ลูกาฟองค์รีบวิ่งตามไปอย่างตาลีตาเหลือก เขาไม่น่าถีบมันเลยให้ตายสิ ทำไมไม่เอาเชือกจับมันไว้นะ แต่ว่าตอนนี้ต้องรีบวิ่งแล้ว เจ้าเรดรันเนอร์เริ่มห่างออกไปทุกทีๆ
"เครซี่บอย มาช่วยป๊ะป๋าเร็ววว!" ลูกาฟองค์ตะโกนเรียกอสูรพฤกษาที่ถูกสั่งให้นอนรอ
สุ่มความสำเร็จ จับเรดรันเนอร์ (สำเร็จ)
ในขณะที่มีเพียงเสียงหอบแฮ๊กๆ ของลูกาฟองค์ ดี ฟอเรสก็ยังมีอีกเสียงดังมาจากด้านหลัง เครซี่วิ่งตะกุยตะกายมาอย่างกระตือรือล้นมันวิ่งประชิดด้านข้างชายหนุ่ม ลิ้นห้อยออกมาโปรยน้ำลายไปตามทางทำให้เกิดมอสปกคลุมพื้นดินเป็นทางยาว มันหันมองทางสลับกับหันมองเจ้านายของมัน
"ไปคาบมา!"
ลูกาฟองค์ชี้ไปยังเรดรันเนอร์ที่วิ่งไกลออกไปทุกทีๆ เครซี่เห่ารับแล้วโกยฝีเท้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วมันก็..."บิน!"
เครซี่บินอย่างรวดเร็วเหนือผืนป่าด้วยความพยายามอย่างยิ่งของนกฮูกแฝดผู้น่าสงสาร ลูกาฟองค์ยืนหอบมองไปในป่าลึกด้วยความหวังอันเล็กๆ แต่แล้วหัวใจของเขาก็พองโตเมื่อเห็นเครซี่วิ่งพังหินและต้นไม้มาแต่ไกลพร้อมกับคาบอะไรบางอย่าง ใช่แล้ว เขาสั่งให้เครซี่ไปคาบมา มันก็เลยวิ่งไปคาบเรดรันเนอร์มาให้ลูกาฟองค์ มันคาบเรดรันเนอร์ที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายหนีดๆ แล้ววิ่งรอบผู้เป็นเจ้านายด้วยความสนุกสนาน มันกำลังนึกว่านี่คือการเล่นอีกแบบหนึ่ง ใช่แล้ว เล่นไล่จับเรดรันเนอร์ไง เขาสั่งให้เครซี่คาบเรดรันเนอร์ไว้แบบนั้นห้ามคายออกมา เจ้าหัวขโมยบ่นภาษาอะไรที่ฟังไม่ออกทั้งน้ำตา แต่ใครจะสนล่ะ... ทั้งหมดกลับไปยังกระท่อมของเรดรันเนอร์ที่ซึ่งลิตเติ้ลนอนขดตัวเฝ้าถุงผ้าที่บรรจุสมบัติที่ถูกขโมยมาไว้อยู่ ลูกาฟองค์ทำการเรียกกรงเวทย์สำหรับกักขังมอนเตอร์ขนาดกลางออกมาจากห้วงมิติเป็นกรงแบบติดล้อ เขาสั่งให้เครซี่คายหัวขโมยเข้าไปในกรง ดูเหมือนว่าเครซี่จะแอบเศร้าเล็กน้อยกับการที่ต้องโยนของเล่นเข้ากรง
หลังจากพักทานอาหารที่เรดรันเนอร์ทำไว้ให้(แย่งอาหารหัวขโมยกิน) พวกเขาก็เดินทางไปยังบึงมรกต สถานที่อยู่ของราคินผู้ดูแลผืนป่าแถบเฮอร์เคิฟ เขาไม่ได้เจอราคินนานมากแล้วล่าสุดก็วันที่ราคินช่วยเขาตีเหล็กทำเข็มกลัดกุหลาบจิตภูตให้กับเดอี ทั้งสองนั่งคุยกันถึงเรื่องทั่วไปที่ระเบียงหน้าบ้านของราคิน พูดถึงเรื่องลิโฮเป็นส่วนมาก...ไม่ค่อยมีใครรู้สักเท่าไหร่ว่าราคินแอบชอบลิโฮ ลูกาฟองค์แทบจะหัวเราะตกเก้าอี้เมื่อเห็นใบหน้าเขินอายของราคิน มันไม่เหมาะกับหน้าของเขาเลยจริงๆ ลิตเติ้ลนั่งกินฟักทองอยู่บนเก้าอี้ตัวที่สาม ทำตัวนั่งฟังการสนทนาราวกับตัวเองเป็นมนุษย์ในร่างแมว ส่วนเครซี่นั่นก็วิ่งเล่นกับมายเบบี้ของราคิน วิ่งไล่กันไปมารอบกรงที่ขังเรดรันเนอร์ แน่นอนว่าเรดรันเนอร์รำคาญสุดๆ แต่ถ้าเขาออกไปจากกรงเมื่อไหร่ ไม่ถูกเครซี่คาบไว้ในปากก็คงจะถูกมายเบบี้นั่งทับแบนเป็นแผ่นแป้งเป็นแน่
"ช่างเป็น...วันที่แสนสนุกจริงๆ นะขอรับ" ลูกาฟองค์ยกชามิ้นท์ผสมน้ำผึ้งขึ้นดื่มแล้วฉีกยิ้มกว้าง